Pracownicy ci przyczynili się do uzupełniania zestawu umiejętności, jak również obsadzaniu wolnych miejsc pracy w sektorach i pracach dotkniętych brakiem siły roboczej, takich jak budownictwo, sektory usług gastronomicznych i domowych. Na podstawie szacunków wykazano także pozytywny wpływ swobodnego przepływu pracowników bułgarskich i rumuńskich na długoterminowy PKB Unii, który wzrósł o około 0,3% dla UE-27 (0,4% dla UE-15). Na podstawie badań nie stwierdzono żadnego znaczącego oddziaływania na kwestie bezrobocia lub wynagrodzeń pracowników lokalnych w krajach przyjmujących: na podstawie badań dotyczących UE-15 stwierdzono, że wynagrodzenia zmniejszyły się tylko o 0,28% w porównaniu do sytuacji bez mobilności pracowników z UE-2. W sprawozdaniu podkreślono również, że nie ma dowodów na nieproporcjonalne wykorzystywanie świadczeń przez obywateli UE mobilnych w ramach Unii i że wpływ obecnego zjawiska napływu pracowników w odniesieniu do krajowych finansów publicznych jest nieistotny lub pozytywny.

Taka mobilność daje duże możliwości
Podczas spotkania z dziennikarzami przy okazji konferencji w Wiedniu, László Andor, unijny komisarz ds. zatrudnienia, spraw społecznych i włączenia społecznego, podkreślił pozytywny wpływ mobilności mówiąc, że „mobilność między państwami członkowskimi oferuje prawdziwe możliwości i korzyści gospodarcze zarówno dla państw przyjmujących jak również dla całej UE. Zauważamy, że mobilność geograficzna uzależniona jest w znacznym stopniu od tendencji gospodarczych oraz dostępności miejsc pracy.". Wyraził on również zdecydowane życzenie zniesienia wszystkich ograniczeń na rynku pracy, dodając, że: „ograniczenie swobodnego przepływu pracowników nie stanowi odpowiedzi na problem wysokiego bezrobocia. To co naprawdę jest potrzebne to ukierunkowanie naszych wysiłków na stworzenie nowych możliwości pracy."

Ograniczenie przepływu ma negatywne skutki
Ze względu na mobilność spowodowaną rozszerzeniem, państwa przyjmujące, jak również państwa wysyłające, które tracą zdolności produkcyjne, mogą ponieść pewne koszty gospodarcze i społeczne. Komisja uważa jednak, że nawet jeśli poprzez ograniczenie mobilności pracowników uda się tymczasowo obniżyć część tych kosztów, zaburzenia na rynku pracy należy rozwiązywać w dłuższej perspektywie poprzez konkretne strategie polityczne. Dowody wskazują na to, że środki przejściowe miały ograniczony wpływ na mobilność unijną i że na rozkład przepływu pracowników w większym stopniu wpływają czynniki takie jak popyt na pracę oraz znajomość języków obcych. Na podstawie doświadczenia wyniesionego z rozszerzenia w 2004 r. stwierdzić można, że ograniczenie swobodnego przepływu pracowników może mieć negatywne konsekwencje, takie jak podwyższenie poziomu pracy nierejestrowanej.

Gdzie wyjeżdżają?
Głównymi państwami docelowymi dla osób migrujących z Bułgarii i Rumunii były Włochy i Hiszpania. Z danych wynika, że na koniec 2010 r. liczba obywateli Bułgarii i Rumunii (2,9 mln) będących rezydentami w UE-25 podwoiła się w stosunku do 2006 r. Jednocześnie jednak, obywatele UE-2 przebywający w państwach członkowskich UE-25 stanowią, w wartościach względnych, jedynie 0,6% całkowitej populacji UE-25. Najwięcej z nich przebywa na Cyprze (4,1%), w Hiszpanii (2,2%) oraz we Włoszech (1,8%). Ponadto wskaźnik zatrudnienia w UE-2 (63%) zbliżony jest do wskaźnika zatrudnienia w UE-25 (65%). Od czasu spowolnienia gospodarczego obywatelom UE-2, którzy wyemigrowali ostatnio trudniej jest jednak znaleźć pracę: około 16% pozostawało bez pracy w 2010 r., w stosunku do 9% w 2007 r. Nie pozostawia wątpliwości fakt, że osoby migrujące ostatnio z UE-2 odegrały bardzo małą rolę w odniesieniu do kryzysu na rynku pracy, którego bezpośrednią przyczynę stanowi kryzys finansowy i gospodarczy, jak również problemy strukturalne rynku pracy.

Sprawozdanie Komisji będzie stanowić podstawę dla przeprowadzonego przez Radę przeglądu funkcjonowania w praktyce uzgodnień przejściowych dotyczących swobodnego przepływu pracowników bułgarskich i rumuńskich.