Główny Urząd Statystyczny podaje, że w optymalnych terminach zasiano mniej rzepaku niż przed rokiem, a okres siewów znacznie się przedłużył. Dobre uwilgotnienie gleby i wysokie temperatury we wrześniu i w październiku 2010 roku sprzyjały wegetacji rzepaku ozimego. Przed okresem zimowego spoczynku rośliny miały dobrze rozwinięty system korzeniowy, najczęściej posiadały w rozecie 4-6 liści, jeśli rzepak zasiany był w optymalnym terminie.
W gorszej kondycji był rzepak zasiany w terminach późniejszych, zwłaszcza na glebach słabszych. Dlatego też stan plantacji rzepaku i rzepiku ozimego przed wejściem roślin w stan zimowego spoczynku był bardzo zróżnicowany.
W okresie od grudnia do stycznia warunki pogodowe nie stwarzały większych zagrożeń dla rzepaku. Duże spadki temperatury powietrza przy gruncie, które występowały w pierwszej i drugiej dekadzie grudnia i w pierwszej dekadzie stycznia nie spowodowały wymarznięcia roślin, ponieważ plantacje rzepaku były chronione grubą pokrywą śnieżną.
Niekorzystne warunki pogodowe dla upraw rzepaku wystąpiły głównie w lutym. W pierwszej dekadzie lutego w wyniku dużego wzrostu temperatury powietrza nastąpiło zanikanie pokrywy śnieżnej oraz rozmarzanie gleby. Przy braku dostatecznej okrywy śnieżnej chroniącej uprawy przed nadmiernym wychłodzeniem, odnotowano spadki temperatury powietrza przy gruncie dochodzące miejscami do -29 o C, co spowodowało straty w uprawach. Największe straty wystąpiły w województwach: zachodniopomorskim i kujawsko-pomorskim. Stan plantacji rzepaku i rzepiku ozimego na wiosnę 2011 roku był zdecydowanie gorszy niż przed rokiem.
Wzrost temperatury powietrza w trzeciej dekadzie marca wznowił procesy fizjologiczne roślin. Pod koniec marca obserwowano ruszenie wegetacji rzepaku i rzepiku w zachodniej części Polski, a na pozostałym obszarze kraju na początku pierwszej dekady kwietnia. W pierwszej połowie kwietnia wegetacja rzepaku przebiegała na ogół bez zakłóceń, pomimo występowania porannych przymrozków. W drugiej połowie kwietnia i w maju niedostateczna ilość opadów utrudniała rozwój roślin. Niekorzystny wpływ na stan plantacji rzepaku miały przymrozki i opady śniegu, które wystąpiły w pierwszej dekadzie maja, a obfity śnieg zalegający na roślinach uszkadzał pędy. W wielu rejonach kraju przemarzły kwiaty rzepaku na pędzie głównym, co miało negatywny wpływ na plonowanie roślin.
Na niższą produkcję wpłynęły również niekorzystne warunki atmosferyczne w końcowej fazie wegetacji. Opady deszczu o charakterze burzowym rejonami powodowały wyleganie roślin rzepaku i rzepiku, utrudniały zbiór oraz powodowały większe straty podczas zbiorów i pogarszały jakość zebranych nasion, a wilgotność zebranych nasion była wysoka.
Szacuje się, że powierzchnia uprawy rzepaku i rzepiku w bieżącym roku zmniejszyła się w porównaniu do roku ubiegłego o 12,3 % i wynosi około 830,1 tys. ha. Plony rzepaku i rzepiku ocenia się na 22,4 dt/ha tj. o 2,2 dt/ha tj. o 8,9% mniej od uzyskanych w latach 2001-2005.
Zbiory rzepaku i rzepiku według szacunku wynikowego oszacowano na blisko 1,9 mln t, tj. o 16,5 % mniej od ubiegłorocznych, natomiast więcej od średnich zbiorów z lat 2001-2005 o około 0,7 mln t tj. o 58,0%.
Źródło: stat.gov.pl GUS „Badanie Produkcji Roślinnej. Wynikowy szacunek głównych ziemiopłodów roślinnych i ogrodniczych w 2011 r." (grudzień 2011)
